نوید

حال وقت آن رسیده بود تا سر و سامانی به حال و اوضاع GTA داده شود. البته سازندگان تظاهر کرده بودند که از ایرادات نسخه اول درس های بسیاری آموخته اند و قصد دارند تا نسخه دوم را به رفع نواقص هرچه زود تر به مرحله عرضه برسانند تا نام این بازی، در ذهن همه ماندگار شود. این بار سازنده سعی بر آن داشت تا به وسعت بازی بیافزاید که البته تا حدودی هم موفق بود. تنوع در اتومبیل ها و تفاوت های فنی میان آن، قابل قبول بود. علاوه بر این افزایش نقاط قفل شده نقشه، انگیزه ی بیشتری را برای انجام ماموریت ها به بازیباز القا می کرد. همچنین می توانستید با سرقت یک تاکسی و یا اتوبوس، مسافرکشی کنید تا تامین مخارجتان میسر شود؛ به راستی که این مهم، انگیزه ی خوبی جهت ناهنجاری های فرهنگی و رواج سرقت، ایجاد می کرد. همچنین خود نیز می توانستید بعنوان مسافر این واسیل نقلیه ایفای نقش کنید. اما بازهم ماموریت های تکراری و نچسب، گیم پلی این بازی را زیر سوال برد. تفاوت های بسیار در سیستم های ارتقا میان پلتفرم های مختلف، از سایر نکات منفی این بازی بود. همچنین سال 1999، سالی بود که صنعت بازی های ویدئویی تا به حدودی به مسئله داستان محوری نزدیک تر شده بود و داستان سرایی نچسب این بازی، از عوامل آن بود تا دومین GTA نیز از حدود واژه ی بی نظیر و شاهکار، دور بماند.