من عاشق بازیای ترسناکم و از اینکه خودمو زهره ترک کنم لذت میبرم. نه که آدم شجاعی باشما! نه ابدا! اتفاقا از سایه ی خودمم وحشت دارم. یه جورایی یه ارتباطی بین آدرنالین و لذت بردن این وسط وجود داره که اونایی که اهلش باشن میفهن دارم از چی حرف میزنم. پس همیشه مثل یه ومپایر تشنه که دنبال طعمه میگرده، منم دنبال تجربه های ترسناک جدیدم. اینبار گذرم به Locked Up افتاد. یه بازی مستقل نسبتا کوچولو که از همون اول کار، بهم فهموند که نباید سراغ هر بازی برم. اما چه میشه کرد؟ باید چیزی که شروع میکنیرو تموم کنی. پس این شما و این هم اپیزود اول بازی ترسناک Locked UP (معنیش یه چیزی تو مایه های محبوسه)