در سال ۵۴ پیش از میلاد لیسینیوس کراسوس که در آن زمان فرماندار سوریه بود برای عقب نماندن از دو عضو دیگر حکومت (پمپئوس و ژولیوس سزار) و بدون اعلام جنگ از رود فرات گذشت، وی در آغاز به موفقیت هایی دست یافت. او در بهار سال ۵۳ پیش از میلاد بدون توجه به اندرزهای آرتاواز شاه ارمنستان مبنی بر پیشروی نکردن در سرزمینهای هموار بین النهرین بدان سوی به حرکت درآمد. اُرُد وظیفه رویارویی با کراسوس را بر دوش سورنا نهاد. سرانجام دو سپاه در حرّان به هم رسیدند. نتیجه نبرد حران برای رومیان فاجعه بار بود و شکست سختی متحمل شدند